Michał Płonka, LKS Jawiszowice: Chłopak, co ciężkiej pracy się nie boi, a efekty widoczne są na boisku [ Jerzy Zaborski ]

Trzecioligowe przetarcie z pewnością sprawiło, że teraz, na czwartoligowych boiskach, mimo młodego wieku, czuje się pan pewniej.

Dokładnie, choć przy trenerze Świderskim zagrałem drugą część rundy wiosennej, bo wcześniej leczyłem kontuzję. W kolejnym sezonie, w rundzie jesiennej, najpierw przy trenerze Wojciechu Skrzypku, a potem Łukaszu Surmie, grywałem mniej. To dlatego zimą 2019 zdecydowałem się na przeprowadzkę do Jawiszowic. Będąc młodym zawodnikiem, starającym się przebić do seniorskiego futbolu, potrzebowałem grania. W Sole było o to coraz trudniej.

Czy lewa obrona jest pana nominalną pozycją?
Tak. W przeszłości trenerzy próbowali mnie także ustawiać na środku obrony, ale szybko z tego rezygnowali.

Dlaczego?
Bo zawsze ciągnęło mnie do przodu, a na środku obrony tak nie można. Poza tym, właśnie na boku obrony mogę wykorzystać swój atut, czyli szybkość. Bieganie od jednego do drugiego pola karnego nie stanowi dla mnie problemu. Ktoś kiedy mi powiedział, że jestem „koniem” do pracy. Coś w tym jest, ale nic nie jest dziełem przypadku. Bardzo lubię ciężką pracę, także na treningu. Wierzę, że ostatnie dwa gole są właśnie jej owocami. Mam nadzieję, że uda mi się podtrzymać strzelecką passę w kolejnych spotkaniach. Choć muszę przyznać, że boczny obrońca musi też umieć zagrać dobrą piłkę ze skrzydła. Jakieś asysty w tym sezonie już miałem, ale to gole są przecież solą futbolu.

Kibice mówią, że gol zdobyty w derbach powiatu oświęcimskiego przeciwko Chełmkowi, był pana firmowym trafieniem.

Myślę, że każdy występujący na bocznej obronie, musi się urwać z piłką i - po przebiegnięciu kilkudziesięciu metrów - wpaść w pole karne, żeby na koniec precyzyjnie uderzyć w dalszy róg. To było dla mnie o tyle ważne trafienie, że dało nam prowadzenie 3:2. W Krakowie, przy stanie 0:3, dałem sygnał do szturmu. Udało się zremisować 3:3. Rezerwa Garbarni miała w swoim składzie czterech zawodników z pierwszego zespołu, występującego w drugiej lidze.

Można powiedzieć, że ostatnie dwa mecze były rodzinnymi w wykonaniu Płonków. Strzelał nie tylko pan, ale także młodszy o dwa lata brat - Dawid. Umawiacie się przed meczem na gole?
Nie, ale nie mamy nic przeciwko temu, żeby w każdym meczu „klan” Płonków dawał się rywalom mocno we znaki. Już w juniorach Soły, występujących w lidze wojewódzkiej, grywałem z młodszym bratem. On, wtedy jeszcze jako junior młodszy, dostawał szansę pokazania się w starszej grupie. „Młody” gra w środku pomocy. Jest „dziesiątką”, czyli bardziej od rozdzielania piłek. Oczywiście, stara się mnie szukać na boisku. Być może rodzinne więzy pomagają wyczuwać wzajemne intencje. Nie zamierzamy ze sobą rywalizować strzelecko, bo gramy na pozycjach mających inne zadania w zespole. Ostatnio moc jest z nami (śmiech). Jednak po meczu, nie tylko z bratem, ale także tatą, wspólnie analizujemy mecze. Tata też kiedyś kopał w piłkę w rodzinnym Malcu. W jawiszowickiej drużynie występuje też nasz wujek, Dawid Hałat, mający za sobą występy na trzecioligowych boiskach. Jesienią 2020 każde spotkanie zaliczyłem w pełnym wymiarze. Jest to dla mnie o tyle ważne, że – będąc jeszcze młodzieżowcem – pokazuję, że miejsca w drużynie nie mam na kredyt.